MAANGODIN

De maan glimlachte zwakjes hoog boven de duizend lunaparken van de stad Ephesos. En het was alsof de parken het prettig vonden om met elektrisch geweld Seleen naar de kroon te stoten. Pruilend trok de godin zich achter een wolk terug.
In een duistere wijk aan de rand van de stad stapten twee nachtelijke reizigers voort. Weldra hadden ze Ephesos verlaten. Bij een driesprong gekomen, hoorden ze het huilen van honden. Aan de horizon bewogen lichtjes alsof daar een fakkeloptocht liep.

• Hekate is weer aan het rondspoken, zei Axel Jones.
• Kom nou boertje! Je gaat toch niet beweren dat je in dat triviale spookgedoe gelooft? zei Hera Klotos.

De jonge Axel haalde verlegen lachend de schouders op en volgde de oudere man die voor de middenweg koos. Even later kwamen ze bij een steile monumentale trap.

• Waar leidt die trap heen? vroeg Axel.
• Naar de tempel van Maartje Mies.
• Nooit van gehoord. Een plaatselijke godheid veronderstel ik?
• Vruchtbaarheidsgodin. Merkwaardig beeld … vanuit zuiver kunstzinnig standpunt bekeken, natuurlijk. Loont de moeite van het bekijken waard. Als je wilt, kunnen we even een kijkje gaan nemen.

Aarzelend bekeek Axel die ontzaggelijk steile trap. Het leek hem wel een doodvermoeiende klimpartij.

• De weg omhoog en de weg omlaag is één en dezelfde, zei Hera Klotos.
• Daar ben ik minder van overtuigd …
• Lui is de jeugd! Nochtans: polemos panton pater.

Tijdens de beklimming had de jongeling al de moeite van de wereld om de grijsaard bij te houden. Maar de klim loonde inderdaad de moeite! Het beeld van de Moedergodin vervulde Axel met onuitsprekelijk verrukking. Haar gelaat was dat van het liefste meisje ter wereld. Twintig tepels had ze op haar boezem … En aldus sprak Hera Klotos:

• Wij zuigen aan dezelfde borst, en doen het niet: wij drinken, en drinken niet.
• Melk! zuchtte Axel. Hij herinnerde zich hoe hij als kind samen met zijn moeder de schapen placht te melken. Op zekere dag laadde hij de melkbussen op de hondenkar om die naar de stad te vervoeren. Een bedelares kwam op hem toe en stak verlegen lachend een drinkbeker uit. "Werk voor je vret!" snauwde hij. Het gelaat van de vrouw veranderde in een waaier van emoties, waarin vernedering, verdriet en toorn om de voorrang vochten. "Gij hebt mij als een vuile teef behandeld! Honden zullen u verscheuren!"

Hera en Axel stonden aan de oever van een rivier. Aan de overkant strekte zich een woud uit. Toen ze de rivier doorwaadden sprak Hera Klotos alzo:

• Wij stappen in dezelfde rivier, en doen het niet: wij zijn, en wij zijn niet.
• Wat niet belet dat we telkens nat zijn!

In het woud waren beide mannen elkaar uit het oog verloren. Tevergeefs zoekend naar zijn metgezel kwam Axel bij een vijver. Op de oever lagen: boog, pijlenkoker en peplos. In de vijver baadde een wondermooie vrouw. Toen Axel, als betoverd, uit het struikgewas te voorschijn trad, keek de vrouw hem met fonkelende ogen aan en sprak een magische spreuk uit.

Hera Klotos hoorde het vervaarlijk blaffen van honden. Even later sprong er een hert uit het struikgewas te voorschijn. Achterna gezeten door een razende roedel jachthonden.

• Als ik de rivier bereik dan ben ik gered, dacht Axel Jones wanhopig.
• Gij hebt mij als een vuile teef behandeld! Honden zullen u verscheuren!