NACHTSCHADE

Hij was met de nachtschuit gekomen. Toen hij aan dek kwam wees de nachtschout hem de verre nachtstad aan. Uit de nachtbar beneden weerklonk de spotlach van een nachtbraker. En ook de lichtjes van de verre nachtstad leken hem spottend uit te lachen.

• Zo ver lopen? vroeg Solanum.
• Ja, zei de nachtschout, en ik vrees dat u bij nacht en ontij alhier geen vervoermiddel vinden zult. De kortste weg loopt door het Nachtbos, en de langste over die heirbaan daar. Het woud zou ik echter afraden. Daar jaagt immers Donna Nachttaart met haar bacchanten. Wee de nachtreiziger die haar ontmoet.
• Bacchanten? Dat meen je niet!
• Zo luidt althans een geheim verhaal alhier. Regelmatig vindt men in het bos het half verslonden lijk van hen die zich 's nachts in het woud gewaagd hebben. Volgens officiële berichten: door wolven verscheurd. De volksmond echter gewaagt van bacchanten. Temeer daar er in het woud nooit wolven waargenomen werden.
• En bacchanten wel?
• Tja … daar zegt u wat … Niet dat ik in die mietjeslogie geloof hoor. Maar voor al het goud in de wereld zou ik me des nachts niet in dat verdomd woud willen wagen.

Solanum keek de nachtschuit na die weldra bij de bocht van de rivier verdwenen was. Alhoewel hij zich cultureel hoog boven volksgeloof verheven voelde, besloot hij toch maar om de heirbaan te volgen. Twee uur later kwam hij bij een herberg aan.
De gelagzaal was triest en verlaten. Maar toen de waardin tevoorschijn kwam, kreeg Solanum meteen goesting in nachtelijke liefde. Achteloos vroeg hij naar haar man. Ze was weduwe. And a merry widow too. Haar naam was Belladonna.

• Volgens ik me heb laten wijsmaken, spookt er hier in het woud een zekere Donna rond, zei Solanum.
• Hoe heb jij weet van dit verhaal? vroeg Belladonna met verschrikte stem – voor vreemdelingen wordt het verondersteld The Secret History te zijn. In elk geval heb ik niks te maken met die Donna … ik verslind geen mannen … zeker niet op die manier …

Ze schoten beiden in de lach. Het gesprek ging de vrolijke kant op en alles leek goed te vlotten toen plots - tot Solanum's grote ergernis - twee mannen binnentraden. Vaste klanten die werden voorgesteld als Aart Appel en Tom Maat. Vrolijke klanten en ruige zuipers bovendien.
In Dionysische vervoering stelde Solanum voor om die bosbacchanten mores te gaan leren. Aanvankelijk stelden zijn twee drinkebroers zich nogal bangelijk op. Maar zatter en zatter geworden, stemden ze uiteindelijk toe. De vrouw ging echter niet akkoord en sprak terwijl ze Solanum verwijtend aankeek:

• Waarom zouden dronkelappen als jullie nu bacchanten kwaad willen doen? Dat is toch ongerijmd? En bovendien zijn er leuker en liever dingen te bedenken …

Onvervaard trokken de drie helden naar het woud. Het geweer over de schouder. Nauwelijks in het woud of ze hoorden drinkliederen weerklinken. Een rei lieflijk naakte meisjes kwam hand in hand op hen toe gedanst. De drie mannen hadden plots een wijnbeker in de hand, keken elkaar verbijsterd aan, en … brachten de beker aan de lippen …

Tom Maat was in een patattenveld veranderd. Van Aart Appel schoot niks meer over dan een berg tomaten.
In plaats van lieflijke meisjes … wrede wolven.
Tussen de roedel roofdieren in stond Belladonna die hem haatvol aankeek.

• Omdat je mijn liefde hebt versmaad!