Het netwerk in de narratologie: Grenzen van de tekst

De netwerkstructuur van hypertekst en hyperfictie zorgt er ook voor dat de grenzen van de tekst moeilijk zijn vast te stellen. De teksten waarnaar verwezen wordt daadwerkelijk op het scherm, waardoor ze deel uit gaan maken van de verwijzende tekst. In hyperfictie zou dit betekenen dat andere teksten een onderdeel van het verhaal worden. In de meeste gevallen levert dit geen problemen op, omdat er verwezen wordt naar teksten die de auteur voor dit doel gemaakt heeft. Er ontstaan pas problemen als er verwezen wordt naar teksten die niet als onderdeel van de hyperfictie gecreëerd zijn.

Zeker als deze teksten van andere schrijvers zijn, en dus veranderingen kunnen ondergaan die niet voorzien zijn door de schrijver van de verwijzende hyperfictie, kan de narratieve informatie uit zo'n tekst bijzonder onbetrouwbaar zijn. Als er verwezen wordt naar non-fictiesites, zoals in The Unknown en Local News, ontstaat de merkwaardige situatie dat dezelfde informatie zowel fictioneel als non-fictioneel kan zijn, afhankelijk van de manier waarop toegang is gekregen tot de tekst. * De teksten zijn zelf niet verhalend, zij hebben in Stanzels benaming een 'zerograde' van bemiddeling. Tegelijkertijd is het mogelijk om deze teksten onder de bemiddeling van de hyperfictie te laten vallen, waardoor ze wel verhalend worden. Deze merkwaardige situatie kan gebruikt worden om een spel met de lezer te spelen, zoals in The Unknown te zien is.