|
Samenwerking tussen verschillende auteurs De schrijvers van The Unknown maken gebruik van hun eigen namen en, voor zover ik heb kunnen achterhalen, gedeeltelijk ook van hun eigen achtergrond. In de meeste gevallen wordt de indruk gewekt dat bijvoorbeeld de verteller 'Dirk' samenvalt met de geïmpliceerde auteur Dirk. Het is echter lastig te bepalen welke verteller en geïmpliceerde auteur er aan het woord is. Er zijn geen structurele aanwijzingen, zoals het kleurgebruik bij het besproken My Name is Scribe van Malloy (zie hier). Door de organisatie van de links ontstaat er een voortdurende afwisseling van vertellers en geïmpliceerde auteurs. Hierdoor is het lastig de verschillende stijlen van elkaar te leren onderscheiden. De titels van de bestanden en de links geven soms aanwijzingen zoals 'Scott is Henry Miller in Paris' (parismiller.htm) of de link 'Frank on Love' (in redline.htm). In aesthetic.htm vermelden de schrijvers dat zij ook in elkaars 'stemmen' schrijven. Dit wordt geëxpliciteerd in dirkpoem.htm waar in kleine letters onder het gedicht, het volgende staat: A poem attributed to Dirk Stratton, Oct 25th 1998 3 A.M., but actually written by his arch-nemesis and fellow collaborator on The Unknown: Scott "The Shagmeister" Rettberg.De samenwerking tussen de (geïmpliceerde) auteurs wordt ook op andere manieren gethematiseerd. Zo is er binnen The Unknown discussie over het gebruik van de eerste-persoons vertelsituatie: Here, once again, I need to scold my collaborator for taking advantage of the first person. Dirk, let's remember that first person speaks for all of us. (my2.htm)In frank.htm verwijst de link 'me' naar de volgende tekst: Me is William here, of course. He's always horning in on the first person. Though he speaks, generally, for our collective "I" as well. These kinds of distinctions are irrelevant in such a text as this. At some point the text itself loses consciousness. (mewilliam.htm)Bij het aanklikken van een link kan de eerste-persoons situatie dus ineens door een andere verteller gebruikt zijn en verwijzen naar zichzelf, een van de andere personages of naar de groep als geheel. Naast een eerste-persoons vertelsitutatie wordt ook de personale situatie regelmatig gebruikt. Een bijzonder kenmerk van de verschillende vertellers is dat zij als fictionele entiteit verschillende voicezones hebben. * Iedere verteller geeft namelijk op gegeven tijden de stem van de anderen weer, bijvoorbeeld in de dialogen. Aangezien een voicezone een vermenging is van de stijl van de verteller en die van het personage, heeft iedere verteller dus vier verschillende voicezones. Samenwerking tussen verschillende auteurs is natuurlijk in alle media mogelijk. De netwerkstructuur van hypertekst is echter ook in dit geval een voordeel omdat het de samenvoeging gemakkelijker maakt. Er hoeft niet naar een eenheid gestreefd te worden: de bestanden zijn eenvoudig aan elkaar te verbinden met behulp van links. Daarnaast zijn verschillende versies te handhaven en zijn eventuele ongewenste inconsequenties in het verhaal eenvoudig te herstellen. Scott Rettberg zegt er zelf het volgende over: [Hypertext] was a mode of writing that offered both opportunities for togetherness, and breathing space for autonomy. Writing collaborative hypertext works more like a conversation than any kind of collaboration we have ever tried. (Rettberg, 1999: 35)Vragen rond de aanwezigheid van de auteur worden de thematisering ervan op de voorgrond geplaatst. Dit maakt de samenwerking tussen de verschillende auteurs in The Unknown een postmodernistisch kenmerk. Het bovenstaande citaat laat echter zien hoezeer deze samenwerking geworteld is in het gebruik van hypertekst. Dit geldt ook voor de andere postmodernistische kenmerken in The Unknown. Het spel met fictionaliteit is afhankelijk van links en ook voor de metafictie en intertekstualiteit is gebruik gemaakt van de mogelijkheden van het medium. In dit opzicht blijkt hypertekst dus nieuwe mogelijkheden te bieden voor het gebruik van postmodernistische technieken. Tegelijkertijd laat The Unknown vele nieuwe mogelijkheden zien om het medium hypertekst te gebruiken voor het vertellen van een verhaal. The Unknown levert op deze manier zowel een bijdrage aan hyperfictie als vertelvorm, als aan de literaire traditie waar zij zich zo nadrukkelijk mee verbinden. |