Personages

Personages in hyperfictie gedragen zich in alle opzichten als hun tegenhangers in de schriftelijke literatuur en zijn dus op dezelfde manier te beoordelen. Een mogelijkheid hiervoor vormen bijvoorbeeld de criteria van Rimmon-Kenan: complexiteit, ontwikkeling en binnendringing van het innerlijke leven (Rimmon-Kenan, 1996: 41). Samen met de ruimte die een personage inneemt in een verhaal, valt met behulp van deze criteria te bepalen hoe belangrijk de rol is van een personage. Bij een vergelijking tussen de personages in hyperfictie en die uit de schriftelijke literatuur valt wel op dat in hyperfictie meestal weinig introductie plaatsvindt en er relatief weinig beschrijving is van het uiterlijk van de personages. De karakterisering is in deze gevallen dus indirect. Hyperfictie kan dit overigens compenseren met foto's of tekeningen van de personages.

In een hyperfictie waarin een wisseling van focalisatoren plaatsvindt, zoals in het hierboven genoemde In The Changing Room , kan een personage zowel focalisator zijn als personage in het verhaal van anderen. Dit is afhankelijk van de vraag of ze al dan niet 'geactiveerd' zijn. Dit is echter geen unieke eigenschap van hyperfictie. Het komt ook in schriftelijke literatuur voor, bijvoorbeeld in Virgina Woolfs The Waves.

De categorie 'verzameling' is zeldzamer in schriftelijke literatuur. Het gaat hier om een groep personages die zelfstandig of in relatie tot elkaar worden beschreven. In een aantal gevallen is de plaats waar zij zich bevinden de overeenkomst tussen de personages. Dit kan een stad zijn, zoals in Babylondon van Cotton (e.a.), een metro, zoals in Rymans 253 , of bijvoorbeeld een bar, die een gedeelte vormt van The Bodymissing Project (onder redactie van Frenkel). In andere gevallen staan de personages bijvoorbeeld samen op een foto (zoals in McLaughlins 25 Ways to Close a Photograph). De verzameling personages die in relatie tot elkaar staan, wordt op grond van deze relaties beschreven. Dit is bijvoorbeeld het geval in Projection van Powhida. Deze verschillende soorten verzamelingen lopen vaak in elkaar over, zo blijken er vaak allerlei relaties te zijn tussen personages die zich op dezelfde plek bevinden of gaan ze juist vanwege deze relaties naar een gezamenlijke plaats.

Een bijzonder personage in hyperfictie is de lezer. Omdat de lezer acties moet verrichten, namelijk het klikken op de links, is deze direct aan te spreken. Anders dan in schriftelijke literatuur wordt er geen geïmpliceerde lezer of 'narratee' aangesproken, maar degene die daadwerkelijk achter het beeldscherm zit. * In de meeste gevallen bevindt dit aanspreken zich buiten het verhaal, bijvoorbeeld 'klik hier om te beginnen'. In hyperficties die zich laten inspireren door de oude text-adventures wordt de lezer het belangrijkste personage, zoals te zien is in het volgende fragment uit A Maze of Mirrors van K.M.Payne en George Simmers:

When your lids open to receive again
The nasty world you're destined to explore.
So - open eyes to see how all this fits?
Or pause one moment to regain your wits?
(unconc.htm)